Bijna 50 jaar bij dezelfde werkgever en nog even enthousiast

Bijna de helft van de bedienden is op zoek naar een andere job, bleek onlangs uit een studie van rekruteringsbedrijf Robert Half. Toch zijn er bedrijven die erin slagen hun werknemers een hele carrière lang te blijven uitdagen. Zo ook bij Christine Deprez uit Heusden-Zolder.

In 1970 begon ze als jobstudente bij verzekeringsmaatschappij Sun Alliance. 48 jaar, verschillende fusies, en zeven naamsveranderingen later, gaat ze met pensioen bij dezelfde werkgever, nu Baloise Insurance. Van dactylo naar mails en apps en de alsmaar langer wordende files: Christine heeft de sector en haar job grondig zien veranderen.

In 1970 leest de 17-jarige Christine Deprez in de krant dat verzekeringsmaatschappij Sun Alliance in Brussel een jobstudent dactylo zoekt. Bij het begin van de zomervakantie gaat ze effectief aan de slag, met het idee om na twee maanden elders vast werk te zoeken. Maar het bedrijf was zo tevreden over haar en de band met de collega’s was zo goed, dat ze er een vast contract aangeboden kreeg.

Meegegroeid met de sector

Christine was tot haar zestien jaar naar school geweest en slaagde erin om zonder hoger diploma door te groeien tot ‘schadebeheerder auto’. “Dat hield in dat ik dossiers voor auto-ongevallen beheerde: ik zorgde dat er een expert ter plaatse kwam en handelde de dossiers volledig af. Toen was het nog mogelijk om door zelfstudie door te groeien. Nu worden uitsluitend mensen met een hoger diploma aangeworven voor deze job”, aldus Christine.

De laatste 48 jaar zag Christine Deprez de verzekeringssector ingrijpend veranderen. Het grootste bewijs van die veranderingen is zij zelf. Haar startersfunctie als dactylo – iemand die geschreven dossiers uittypt op een typemachine- bestaat al lang niet meer.

Goede sfeer

Hoe Christine het na zeven naamsveranderingen en verschillende fusies zo lang kon volhouden bij dezelfde werknemer? De toffe collega’s en de goede werksfeer. Nooit trok ze tijdens haar carrière tegen haar zin naar het werk. Al geeft ze toe dat ze door de verschillende overnames en herstructureringen veel collega’s heeft zien komen en gaan. “Vaak soms met twintig tegelijk en met veel pijn in het hart. Maar de goede werksfeer en de open bedrijfscultuur is wel altijd gebleven,” aldus Christine.

Het zwarte gat vreest Christine echter niet. “Ik heb me al ingeschreven in de wandelclub, ben van plan wat te reizen en ook de kleinkinderen brengen altijd wel leven in de brouwerij. Mijn levensmotto is en blijft: ‘I need never get old!'”

Raymond Polus