“Het gevoel van vrijheid is groot in mijn vrachtwagen”

Er bestaan nog heel wat stereotypen rond vrachtwagenchauffeurs. Eentje daarvan is dat enkel mannen achter het stuur van een vrachtwagen kruipen. Marijke Dirkx is al haar hele leven geboeid door grote voertuigen en sinds enkele jaren aan de slag bij Delletrans als vrachtwagenchauffeur. “Een topjob”, glundert ze.

Marijke en haar vrachtwagen lijken wel onafscheidelijk. Al van kleins af is ze geboeid door grote voertuigen. “Maar ik werd daar toch wat van weggehouden. Een meisje hoort niet in een tractor of een vrachtwagen, zo voelde ik het soms aan. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan”, lacht ze. Marijke studeerde kok en ging in de keuken van een instelling voor mensen met een beperking aan de slag. “Naast het koken, bracht ik ook het eten rond met een grote camionette. Daardoor kon ik mijn C-rijbewijs behalen. Dat vond ik zalig. Op eigen initiatief ben ik dan nog voor mijn CE-rijbewijs gegaan”, legt ze uit. Hoewel Marijke haar job als kok leuk vond, bleef het kriebelen om vrachtwagenchauffeur te worden. “Het is een microbe”, lacht ze. En dat heeft ze blijkbaar van geen vreemden, want ook haar papa was gek op tractors. “En toen ik bij mijn grootouders aanklopte om te vertellen dat ik voor een carrièreswitch ging, kreeg ik een verrassende uitspraak te horen. Jouw kleindochter zal jouw droom waarmaken zei mijn grootmoeder tegen mijn grootvader. Blijkbaar wilde mijn grootvader graag vrachtwagenchauffeur zijn en samen rijden met mijn grootmoeder, maar zij heeft de boot altijd afgehouden”, vertelt Marijke.

Moeilijke zoektocht

De zoektocht naar werk als vrachtwagenchauffeur verliep niet van een leien dakje voor Marijke. “Ik ben een vrouw, heb twee kinderen en had geen ervaring … Niemand wilde me. Enkel een bedrijf op een halfuur rijden van huis. Ik heb deze kans gegrepen, want ergens anders lukte het toch niet. Ook daar stuitte ik in het begin wel eens op sceptische collega’s, maar na enkele maanden begonnen ze me echt te appreciëren en dat was fijn”, gaat ze verder. Na een tijdje kreeg Marijke de kans om dichter bij huis te werken. “Ik vind het een echte luxe om maar 10 minuten van het werk te wonen.”

Rijden in Nederland

Marijke vervoert kippenvlees voor de firma Plukon. “Ik rij vier van de vijf dagen in Nederland. En daar zal je me niet over horen klagen. In Nederland is het fijner rijden, meer relaxed. En de klanten zijn ook zeer warm. Overal staat de koffie klaar voor mij”, knipoogt ze. Marijke rijdt vooral ’s nachts en ’s morgens. “Ik start tussen 12 en 1 uur ’s nachts en rond 14 uur ben ik weer thuis. Meestal dus op tijd om de kinderen van school te halen.” Vroeg opstaan vindt ze niet vermoeiend. “Dat is een gewoonte. En ik sta elke keer met plezier op, want ik doe mijn werk enorm graag. Ik kan je zelfs verklappen dat ik dagelijks nog van die wauwmomentjes heb. Ik besef wat een geluk ik heb dat ik deze job mag doen”, gaat ze verder.

Zonsopgang

Wat haar dan zo bekoort aan de job van vrachtwagenchauffeur? “Het gevoel van vrijheid als ik alleen in de wagen zit en de toffe klanten. Ik kan ook enorm genieten van de zonsopgang. Bovendien kom je als chauffeur op heel veel plaatsen. Ik vind het ook fijn dat een deel van mijn job fysiek werk is. Het is niet enkel rijden, maar ook laden en lossen. Bij kleinere klanten is dat vaak niet aan de loskade. Die beweging vind ik wel fijn”, gaat ze verder. Toch is er op de markt een groot tekort aan vrachtwagenchauffeurs. “Ik begrijp dat eigenlijk niet, want ik kan iedereen die job aanraden. Het uurloon ligt niet erg hoog, maar we hebben ook de mogelijkheid om meer uren te werken. De tijd vliegt voorbij in deze job. En misschien is dit niet de beste job om te combineren met een gezin, maar als je bereid bent wat te puzzelen, dan lukt dit ook wel”, besluit ze.

Mieke Vercruijsse